Nnena Kalu werd in 2025 bekroond met de Turner Prize — een belangrijke erkenning voor een kunstenaar die werk maakt vanuit proces, ritme en lichamelijke aanwezigheid. Haar praktijk toont een manier van werken die niet draait om eindresultaat, maar om een voortdurende beweging van ordening en materiaal.
Bij het zien van het werkproces van Nnena Kalu valt op dat haar werk zich niet laat benaderen via herkenning of interpretatie. Het draait niet om een verhaal of een beeld, maar om het proces zelf: een voortdurende handeling die orde brengt, zonder dat er een eindresultaat verwacht wordt.
Bij Kalu is kunst in de eerste plaats een proces van ordening. Denken en handelen vallen samen: het maken is het denken. Haar structuur ontstaat door herhaling, beweging en materiaal samen te brengen. Het zichtbare resultaat komt voort uit dat proces, niet als doel op zich.
Haar mentale beperking verklaart het werk niet, maar vormen de conditie waarin omwegen wegvallen. Ze denkt niet na over wat ze doet of over hoe het eruitziet, waardoor het direct en integer blijft. Het werk vraagt geen betekenis die ingevuld moet worden, maar aanwezigheid. Het hoeft niets te vertegenwoordigen — het bestaat. Het nodigt de kijker uit in haar wereld, om te voelen en in het ritme mee te bewegen.
Kalu’s oeuvre laat zien dat kunst niet altijd om expressie of communicatie hoeft te draaien, maar om bestaan en ordening. Juist doordat haar werk zo weinig omwegen kent, krijgt het zijn overtuigingskracht.
In een tijd waarin veel kunst om uitleg en betekenis vraagt, herinnert Nnena Kalu eraan dat maken op zich al voldoende kan zijn — dat de beweging zelf betekenis draagt. In het ritme van haar werk ligt iets universeels: de drang om orde te scheppen in chaos, niet om te begrijpen, maar om te zijn.
Christel Foncke